گیاهى است چند ساله، بلندى آن حدود 2 متر، برگهاى آن شبیه چنار ولى با بریدگیهاى بیشتر با چند بار تقسیم به رنگ سبز غبار و پوشیده از تار، ساقه آن باریک و استوانهاى، گیاه باریجه در ایران در مناطق وسیعى از دامنههاى مرتفع البرز، دربند سرو، دماوند، در خراسان، کوچه داغ بین کوشا و لطفآباد، در کوههاى ساوجبلاغ، بین تهران قزوین مىباشد.
نام فارسى: بالیجه در کتب طب سنتى: باژزد
به عربى: قنه به ترکى: قاسى، قاصنى
به فرانسوى:Galbanum
به انگلیسى:Galbanum
ترکیبات شیمیایى:
از نظر ترکیبات شیمیایى شیره گیاه خیلى شبیه به انغوزه است و در لاتکس یا شیرابه گیاه در حدود 75- 63 درصد صمغ یافت مىشود. رزین آن شامل: گانبانورزینو تانول و اومبلى فرون است.
دائرة المعارف بزرگ طب اسلامى، ج1، ص: 396
خواص:
صمغ باریجه در هند به عنوان محرک، ضد عفونى کننده و داروى سینه و در موارد برونشیتهاى مزمن و آسم و براى تقویت رحم تجویز مىشود. براى تنگى نفس و سرفه کهنه و نرم کردن سینه و اختناق رحم و صرع و بواسیر و بیماریهاى عصبى، براى باز کردن انسداد کلیه و تسهیل زایمان و دفع جنین مرده و مشیمه نافع است.
عکس زیر صمغ باریچه
